Ҳар куни анвойи гуллар ифорини бўйлаб уйғонаман. Тонг саҳарданоқ гулларни парваришлашни канда қилмайдиган ойижонимга кўмакка ошиқаман. Гулларнинг нозик новдаларию, нафис баргларини авайлаб артиб қўяман, остини юмшатаман.
Яқинда ойим тувакда ўстираётган архидея гулининг ғунчалаб туриб сўлиб тўкилиб қолганини кўриб, хафа бўлди. Нонуштадаям, кечки овқат маҳалидаям кайфияти йўқлигидан ҳалиям гул учун куйинаётгани сезилиб турарди. Нима қилсам, ойижонимнинг чеҳралари очилади, дея ўйлай-ўйлай, охири туни билан гул ясашга киришдим. Бинафшаранг ипак матодан гулчалар ясаб, тонг ғира-ширасида архидеянинг нозик новдасига уларни илиб қўйдим. Batafsil РАЙҲОН ГУЛДЕК ИФОРИМ-ОЙИМ…